Zelfvertrouwen

Zelfvertrouwen is iets wat ik heel, heel lang niet heb gehad. Heb ik het nu wel? Ik weet het niet. Maar vanmiddag schaatste ik op de ijsbaan van Eindhoven met een grote glimlach op mijn gezicht. Waarom? Dat ga ik nu uitleggen. Vijf jaar geleden werd ik voor het eerst depressief. Dat was weer precies vijf jaar na mijn diagnose. In die eerste vijf jaar zijn er heel veel dingen gebeurd. Als meisje van 11 jaar weet je niet wat er op je afkomt als je van ziekenhuis naar ziekenhuis wordt gesleept en onderzoek na onderzoek ondergaat. Je wordt gedwongen in de echte wereld te overleven, de wereld van volwassenen. Kan dat dan? Vraag je je dan af. Nou, eigenlijk is dat niet eens een vraag. Het moet, of je dat wilt of kunt, dat maakt niet uit, je wordt gedwongen om in die wereld te overleven. Als een arts tegen je zegt “dit is wat je hebt, en nu zal je hier maar mee moeten leren leven” wordt je in het diepe gegooid. Je moet razendsnel de dingen leren, waar anderen jaren over kunnen doen. Je moet accepteren dat je iets hebt voor de rest van je leven, iets wat je haat. Je moet ervoor zorgen dat je het niet meer haat. In dat hele proces is één ding het aller belangrijkste: overleven. Je doet er alles aan om ervoor te zorgen dat je met je hoofd boven water blijft, dat je niet verdrinkt. Aan de andere kant betekent dat ook dat je dingen overslaat. Immers, als je iets te snel moet leren, neemt dat de tijd, ruimte en energie in van andere dingen, die je eigenlijk had moeten leren. Voor de buitenwereld zie je er al heel volwassen uit, en voor jezelf heb je dat idee ook. Maar af en toe kom je dan dingen tegen, waarin je daadwerkelijk achterloopt. Maar wanneer kon ik díe dingen dan leren? Niet in die eerste vijf jaar, toen was ik te druk met mijn acceptatie. Niet daarna, toen was ik depressief. Toen, negen jaar na mijn diagnose, begon ik langzaam op te krabbelen uit die diepe put. Precies op dat moment, het moment dat ik het op had gegeven. Ik was ervan overtuigd dat ik nooit meer gelukkig zou worden. En ik had me erbij neergelegd. Maar juist op dat moment begon ik me beter te voelen, begon ik vrij te zijn. Natuurlijk waren nog lang niet alle problemen opgelost en in mijn achterhoofd wist ik ook heel goed dat die andere dingen er ook nog waren. En dat juist die dingen ervoor konden zorgen dat ik weer terug zou vallen. Maar hoe moest ik dat dan doen? Ik was de leeftijd voorbij dat ik het zelf kon leren, maar ik moest het toch gaan doen. Om mijn energie- en concentratieproblemen op te lossen ging ik toen naar de HSK groep in Den Bosch. Daar waar ik jaren geleden ook heb geleerd mijn tics onder controle te houden. En daar heeft Maaike mij alles geleerd. Al die dingen, die ik al lang had moeten weten, al lang had moeten kunnen, maar waarvoor ik nooit tijd had gehad. Stap voor stap hebben we alles doorgesproken en hebben we samen bedacht hoe alles werkte en hoe ik alles moest doen. Ook hebben we een plan gemaakt, om te voorkomen dat ik terug zou vallen. Ik weet nu hoe ik mezelf op moet vangen en hoe ik problemen moet voorkomen. En natuurlijk kwam gisteren toen het onvermijdelijke ter sprake: Maaike zei dat ik haar niet meer nodig had. Over twee weken zou ik nog één keer terugkomen, we zouden het definitieve terugvalpreventieplan doorspreken en dan zouden we het afsluiten. Natuurlijk zou ze me nog een paar keer bellen en als het mis ging, kon ik altijd terugkomen, maar vanaf dat moment zou het aan mij zijn. Want, nee, de problemen zijn nog niet opgelost. Maar ik heb, kan en weet nu alles wat ik nodig heb om zelf verder te gaan met mijn leven. En sta ik er dan, na bijna 10 jaar therapie alleen voor? Ik dacht van wel, totdat Roel me dit smsje stuurde: “Komt wel goed. En je hebt genoeg mensen om je heen dus je staat niet helemaal alleen.” Toen wist ik het zeker, ik ga het kunnen, ik ga het doen. Het feit dat ik straks officieel niet meer in behandeling ben bij een psycholoog, betekent niet dat ik er alleen voor sta. Niet alleen kan ik altijd terugvallen op Maaike en Aleid, er zijn andere mensen die misschien nog wel veel belangrijker zijn, op wie ik ook terug kan vallen: mijn vrienden. Is het eng? Ja, ik vind het doods eng. Maar ik ga ervoor. Net als waar ik dit verhaal mee begon. Schaatsen. Mijn fysiotherapeute raadde mij aan om het toch maar weer eens te gaan proberen. Voor het opdoen van juist dat: zelfvertrouwen. Ik houd van schaatsen, ik doe niets liever dan in Heerenveen aan de boarding te staan schreeuwen. En Ireen is al jaren mijn voorbeeld. Maar zelf schaatsen? Dat durfde ik niet. Waarom eigenlijk niet? Omdat ik niet mijn rekje los durfde te laten? Omdat ik bang was om te vallen? Maar was het dan zo erg om een beetje hulp nodig te hebben? Nee, ik denk het niet. Daarom ben ik dus begin januari begonnen met leren schaatsen. Met rekje. Langzaam leerde ik vooruit te komen en na een tijdje kon het rekje naar de kant. Ik ging wiebelend en traag, maar ik ging wel. Maar elke keer dat ik ging, moest dat rekje er toch weer even aan te pas komen. Alleen het eerste rondje, zelfvertrouwen kweken. Ik wist ook goed, dat als ik zelfvertrouwen had, ik dat rekje niet nodig zou hebben. En dat is wat vandaag gebeurde, de dag na mijn op één na laatste therapiesessie. Ik stapte op het ijs, deed wat moeite, wiebelde wat, maar schaatste. Zonder rekje. Was ik bang? Jazeker. Maar ik probeerde het wel, en ik slaagde. En dat is hoe het straks ook zal gaan, nadat ik klaar ben met mijn therapie. Ik zal nog vele hobbels tegenkomen in mijn leven en ik zal ook altijd angsten hebben. Maar hoe blij ik was om daar te schaatsen, hoe geweldig het ook zal zijn om die angsten te overwinnen. En ik sta er niet alleen voor. Er zijn zoveel mensen die mij ongelofelijk dierbaar zijn, die mij altijd zullen helpen en zullen steunen. Hoe de toekomst eruit ziet, weet ik niet. Heb ik over 4,5 jaar mijn PABO-diploma in handen? Geen idee. Heb ik snel mijn eigen huisje? Geen idee. Maar het maakt niet uit, zolang ik maar gelukkig ben. Dat is het aller belangrijkst. Mijn therapeuten hebben mij geleerd hoe ik moet schaatsen en vanaf nu kan ik het zelf. En zoals ook met schaatsen gebeurt, zal ik vallen, maar ik zal ook weer opstaan en doorgaan. Ik heb altijd gezegd, als Ireen het kan, kan ik het ook. Afgelopen zondag heeft zij het gedaan en vandaag was de beurt aan mij: Mijn eigen gouden Olympische medaille.