top of page

15 jaar Tourette: Waarom ik deze dag vier

Vandaag precies 15 jaar geleden zat ik met mijn beide ouders in de auto op weg naar Den Haag. De dokters in Eindhoven en Heeze hadden al ruim een jaar hun best gedaan, maar ze wisten het niet. In Den Haag zouden ze het weten.

We liepen naar binnen bij de voor mij onbekende arts (dr. van Woerkom) en ik moest al meteen zijn naambordje aanraken. De binnenkant van de 'o', ik doe het nog steeds af en toe. Mijn nagels zaten nog onder het zand, want je kunt niet naar Den Haag gaan zonder even naar het strand te gaan (een redenatie van mijn ouders waar ik nog vele malen plezier van heb gehad!).

We praatten voor een minuut of tien, vooral mijn ouders kregen veel vragen, ik zat gewoon te ticcen, niemand lette op mij op de momenten dat mijn ouders praatten. Of nou ja, dat dacht ik toen, inmiddels weet ik wel beter.

Toen kwam het hoge woord eruit: je hebt Gilles de la Tourette. Wat een opluchting. Eindelijk klaar met al die onderzoeken! Vervolgens vroeg ik "en nu?", het antwoord daarop heb ik lang gehaat, maar hij had wel gelijk: "Nu moet je daarmee leren leven." Ik moet zeggen dat ik nu niet meer weet of ik toen nog uitgebreid uitleg heb gehad, waarschijnlijk wel. Ik kreeg medicijnen voorgeschreven: dipiperon, en mijn ouders kregen te horen dat ze op mijn gewicht moesten letten vanwege de bijwerkingen. Na iets lekkers in het ziekenhuis (want dat hoort erbij!) zijn we naar huis gereden.

Als ik er nu aan terugdenk, voelt het alsof op dat moment mijn leven is gestart. Ja, dat lees je goed, gestart. Ik weet heel weinig meer van het meisje wat ik daarvoor was, maar ik weet wel heel veel van het meisje wat ik daarna was. Ik ben op die dag een zoektocht begonnen naar wie ik, Laura, was. En nu, 15 jaar later, weet ik alweer een tijdje wie ik ben en ik weet ook heel goed dat die ene dag daar een gigantische bijdrage aan heeft geleverd. Niet omdat ik mijn Tourette ben, maar omdat mijn Tourette een onderdeel van mij is.

Mede door mijn Tourette heb ik de afgelopen 15 jaar veel, heel veel, meegemaakt en al die gebeurtenissen - goed, maar vooral ook slecht - hebben mij geleerd wie ik ben en wie ik wil zijn. En daar ben ik heel erg blij mee. Niet dat ik ook maar iemand mijn dieptepunten toe zou wensen, en om eerlijk te zijn had het ook wel wat minder gekund, maar dat betekent niet dat ik niet blij kan zijn met de lessen die ik ervan geleerd heb.

Met mijn Tourette ben ik overal geweest: van het diepste ravijn tot - letterlijk - de top van de Acropolis. Van een vijfjarige depressie tot leren gebruik maken van mijn creatieve brein en doorzettingsvermogen. En ga zo maar door.

15 jaar geleden startte mijn, Laura's, leven, en daar ben ik blij mee en daar ben ik trots op. En dat ga ik vieren, net als vijf jaar geleden. En als ik kijk naar wat ik in de afgelopen vijf jaar allemaal mee heb gemaakt, kan ik niet wachten om te zien wat de komende vijf jaar me gaan brengen.

Nee, ik vier het niet elk jaar, maar eens in de vijf jaar is zeker de moeite waard. Want zonder die dag had mijn leven er 100% anders uitgezien en ik had dit allemaal niet willen missen. Ik ben blij met wie ik ben, mét mijn Tourette! En daar mag best een taartje op gebakken worden!


bottom of page