De Ultieme Test

Als je me voor dit afgelopen weekeind had gevraagd wat de Ultieme Test was om te kijken of ik deze wereld, het leven echt wel aankon, zonder keer op keer weer in te storten, had ik je, denk ik, een vrij duidelijk antwoord gegeven. Dat was dan als volgt: Zet me een weekeind, misschien iets langer in een ruimte met iemand die álles doet waar ik normaal van instort en laat me met die persoon samenwerken, echt samenwerken. Maar andere mensen mogen niks merken van de strubbelingen. Maar ja, waar stort ik normaal van in? Mijn risicofactoren, opgesteld bij mijn therapie in Den Bosch: - Ruzies niet uitpraten - Als mensen afspraken niet nakomen - Niet weten waar ik aan toe ben - Niet weten wat er komen gaat - Vaak horen dat dingen waar ik achter sta niet goed zijn - Drukke periodes (op school, werk, hockey e.d.) - Feestdagen (kerst, sint, verjaardag e.d.) - Iets heel graag willen (doen) wat niet kan - Plotselinge veranderingen - Onverwachte situaties - Als er iemand boos op me is - Als er iets niet lukt - Niet kunnen slapen - Over mijn vermoeidheidsgrens heen gaan Ok, nou, het concept is duidelijk toch? Het zou toch een Ultieme Test voor mij zijn, zo’n weekeind… Als je mijn www’s enigszins hebt bijgehouden (of mijn hopeloze smsjes/mailtjes hebt gelezen), begrijp je al wel wat er het afgelopen Pinksterweekeind is gebeurd. Ik ging naar een camping in Wezep en zou daar samenwerken met een jongen uit Valkenswaard. We stapten vrijdagmiddag om half 4 in de trein en vrijdagavond had ik al wurgneigingen. Alles, werkelijk alles, wat er op mijn lijstje staat, is dit weekeind gebeurd. Vooruit, een echte feestdag was het niet en echt over mijn vermoeidheidsgrens ben ik niet heen gegaan, maar daar staat wel weer tegenover dat ik Koan en Lisa heb gesms’t met de vraag of ik ontslagen zou worden als ik mijn collega zou vermoorden… Ik zal niet in de details treden, maar ik heb me dit weekeind voor het eerst in lange tijd weer zo gevoelt: alsof ik het niet waard was, alsof de dingen die ik denk, doe en wil niet van belang zijn. Alsof alles wat ik zeg en doe dom is en ik niet voor mezelf kan beslissen. En als daar dan ook nog bijkomt dat de ander grappen maakt, die niet grappig zijn, opmerkingen maakt over dingen waar je het nooit over wil hebben (onbeschofte dingen zeg maar) en je dwingt om op al deze dingen te reageren, omdat hij anders niet stopt, dan weet je dat je diep door het stof moet. Al die dingen heb ik weer gevoeld, maar met 1 verschil. Een groot verschil. Ik ben in mezelf blijven geloven. Ik ben mezelf gebleven. Ik heb gedaan wat ik wilde en waarvan ik dacht dat dat goed was. Ik ben zelfs soms voor mezelf opgekomen. En de keren dat ik dat niet deed, deed ik dat bewust, omdat we wel in dezelfde caravan moesten slapen en de camping er niks van mocht merken. Ik heb de controle behouden. Conclusie: Ik denk daadwerkelijk dat ik voor mijn Ultieme Test ben geslaagd! Hoe is het mogelijk?! Ik had het echt niet gedacht, dat dat zou lukken! Ik had verwacht dat ik veel breekbaarder was, dan dat ik blijkbaar ben. Ik vind het moeilijk te geloven, maar het is echt waar! Geheel in stijl lag er thuis een cadeautje voor me klaar: een brief van Hogeschool de Kempel met mijn taal- en rekencertificaten en de uiteindelijke testscores (taal: 126, 113 was nodig, rekenen: 181, 103 was nodig!) en de officiële bevestiging van mijn toelating! Alsof het zo heeft moeten zijn. Ik heb het nog nooit eerder gedacht, maar vanavond stond ik in de zon op mijn eigen dakterras en ik dacht het echt: Ik kan het leven aan.