Twee werelden

De laatste tijd heb ik geleefd in twee werelden. In de ene ben ik vrij, gelukkig, wie ik wil zijn. En heb ik niet of nauwelijks dwanggedachten. In de andere ben ik opgesloten, voelt het alsof ik vastzit. Ik ben niet wie ik wil zijn, word continu geconfronteerd met de problemen die er nou eenmaal zijn op het moment en heb veel dwanggedachten. Ik ben niet wie ik wil zijn. Ik voel me niet hoe ik me wil voelen. En als ik het hier dan over heb, dan heb ik het over ‘de echte wereld’ en ‘de andere wereld’. Want de problemen zijn er, en die moeten worden opgelost. Maar eigenlijk is die andere wereld ook net zo echt als de eerste. Want alles wat er daar gebeurt, gebeurt ook, het is echt en het is leuk. Of in ieder geval fijn, niet altijd leuk. Het voelt goed. Ik kan zijn wie ik wil zijn en wie ik ben. Maar als ik niet daar ben, in die wereld, dan ben ik opgesloten in de wereld waarin ik moet toegeven dat er weldegelijk problemen zijn. En dat is moeilijk. Vooral de overgang van de ene naar de andere wereld. Het contrast is groot, heel groot. En de pijn dus ook. Maar wat is dan het beste? Zonder die ‘andere wereld’ heb ik geen pijn meer van de overgang, maar ook geen echt geluk. En die pijn zit toch bij de ‘echte wereld’ en niet bij de andere. Wat is dan het beste? Daar heb ik lang over nagedacht en eigenlijk is het de combinatie van de twee werelden: geen of weinig dwanggedachten, wel praten over de problemen en proberen oplossingen te verzinnen. Wel de vrijheid om mezelf te zijn, maar niet de druk dat alles meteen goed moet zijn. Ik heb de tijd, ik mag de tijd nemen. En dit is nou eigenlijk juist hoe die ‘andere wereld’ vaak is. Maar welke van die werelden is nou de echte? Want ik kan wel iets willen, maar het moet ook kunnen. Want de problemen moeten wel worden opgelost. Maar wie zegt dat dat nu moet, dat ik daar geen tijd voor mag nemen? Wie zegt dat ik naast die problemen niet ook nog lol mag hebben, niet ook gelukkig mag zijn? In de ene wereld benader ik het leven vanuit het probleem, in de andere vanuit het geluk. En ja, ik zeg het altijd zelf: geluk is het belangrijkst. Natuurlijk kom je dingen tegen in je leven die moeilijk zijn, maar die zorgen er uiteindelijk voor dat het geluk nog sterker wordt, dat jij nog sterker wordt, dat ik dus nog sterker word. Dus is dat dan niet een betere benadering? Lol hebben, gelukkig zijn en ondertussen de problemen oplossen. Want dat doen we ook. Het probleem speelt alleen een kleinere rol in het geheel. Ik ben gelukkig, maar ik heb wel wat problemen, hoe los ik die op? Dat is de volgorde, en niet andersom. En dat betekent niet dat het oplossen van de problemen gemakkelijk is. Nee, zeker niet. Maar ze nemen niet alles meer in. Ze nemen niet alle ruimte en plaats in, waar eigenlijk de lol zou moeten zitten. Natuurlijk wordt er gehuild. Natuurlijk wordt er gepraat. Natuurlijk voel ik me af en toe kut. Maar in het grote geheel is dat een stuk minder dan in die andere wereld. Dus dat moet dan de oplossing zijn. Niet alleen de tijd in die wereld, maar ook de rest zo gaan benaderen. Genieten van het moment én de problemen oplossen. En daarnaast ook weten dat ik gelukkig altijd kan rekenen op diegene(n) die de ‘andere wereld’ zo fijn voor mij maakt (maken). Dat moet op zich te doen zijn. Toch?