Beslissingen nemen

Vandaag heb ik veel tijd gehad om na te denken. Ik moest keuzes maken, die ik niet graag wilde maken. Geen grote keuzes, maar toch, keuzes.

Terwijl ik dat deed, viel me iets op. Ik kan geen beslissingen maken, zonder dat ik de goedkeuring van iemand anders heb. Ik wil altijd weten of iets ‘goed’ is, wat ik doe. Of iets ‘normaal’ of ‘de norm’ is. Ik wil als het ware bevestiging hebben dat hetgeen ik doe, niet ‘raar’ is.

Maar wat maakt dat uit? Wat maakt het uit wat andere mensen vinden? Wat maakt het uit of iets wat ik doe ‘de norm’ is?

Ik bedoel, mijn leven is niet bepaald ‘de norm’, maar een grote reden daarvan is ook dat ik dat gewoon niet wil. Ik wil niet ‘normaal’ zijn, ik wil niet een ‘gewoon’ leven leiden. Ik wil MIJN leven leiden! En hoe dat is, bepaal ik zelf, niet mijn familie, niet mijn vrienden, niet de maatschappij. Dat bepaal ik zelf.

Maar als ik dát zelf kan bepalen, waarom kan ik dan niet zelf die beslissingen nemen? Want ik heb geen bevestiging nodig dat iets ‘normaal’ is, want het hoeft niet ‘normaal’ te zijn!

Als iets in mijn leven past, als iets werkt voor mij, dan is het toch goed?!

Sommige beslissingen zijn moeilijk, zeker als je er andere mensen mee raakt. Maar die zullen dat ook wel weer begrijpen, toch? Nee, niet ‘toch?’, die zullen dat ook wel weer begrijpen.

Want wat niet gaat, gaat niet. Simpeler kan niet.

En, zolang het dan toch beslissingen zijn die over mijn leven gaan, dan mag ik ze toch nemen? Ik bepaal toch hoe mijn leven is, ik weet waar ik gelukkig van word.

Dan kan ik ook mijn eigen beslissingen nemen!

Dat betekent niet dat dat niet eng of moeilijk is, maar zolang ik weet dat ik het kan…

Dat is voor nu genoeg.