Voorstellen
Hallo allemaal!
Vandaag schrijf ik mijn eerste weblog voor de Tourettestichting. Ik heb al veel vaker weblogs geschreven, maar dan meer voor mezelf, om dingen op te schrijven die ik het geleerd over het leven. Of gewoon, om dingen van me af te schrijven.
Ik ben van plan dat hier ook te gaan doen, maar eerst zal ik me even voorstellen. Dan zul je, denk ik, mijn komende weblogs ook een stuk beter begrijpen.
Mijn naam is Laura en ik ben 22 jaar. Op 31 maart 2000 kreeg ik mijn Tourettediagnose en een paar jaar geleden volgden ook ‘lichte autistische trekken’, ADD en een lichte vorm van OCS. Verder heb ik nog wel wat dingen, maar die hebben vrij weinig met Tourette te maken.
Ik was 11 jaar oud toen ik mijn diagnose kreeg en begon meteen met medicijnen. Eerst dipiperon en daarna risperdal. Toen ook deze dosis erg hoog begon te worden, heb ik iets anders geprobeerd: gedragstherapie. Erg moeilijk en vooral zwaar, maar het resultaat was dat ik vanaf 11 december 2001 tot grofweg 2 jaar en 2 maanden later, geen tics heb gehad!
Ik blijf dat altijd heel bijzonder vinden en ik vier mijn ‘ticverjaardag’ ook nog elk jaar.
In die tijd begon ik ook met puberen en, zoals bij elk meisje, had ik vele onzekerheden. Doordat ik geen tics had, kwamen andere symptomen omhoog; dwanggedachten, hoofdpijn, inslaapproblemen, paniekaanvallen en langzaamaan ook een depressie.
Uiteindelijk is op 15 februari 2005 (je merkt het al, ik heb iets met data) een depressie vastgesteld.
Deze heeft vele dieptepunten gekend, maar uiteindelijk ben ik toch weer uit die put geklommen.
Ruim twee jaar geleden, zomaar, van het ene op het andere moment, kon ik zeggen dat ik gelukkig was.
Het is iets wat ik nog steeds niet zomaar zeg, maar wat ik wel het belangrijkste in mijn leven vind. Het maakt niet uit wat je doet of hoe je het doet, als je maar gelukkig bent!
Dat is uiteindelijk wel mijn motto geworden.
En natuurlijk is het niet zo dat altijd alles maar goed gaat, nee, zeker niet! Maar als je algemene gevoel is dat je gelukkig bent, dan is het goed. Dat is waarnaar ik zocht en wat ik ook heb gevonden.
De eerste tien jaar na mijn Tourettediagnose, kun je dan ook zo zien:
5 Jaar voor de acceptatie van Tourette.
4 Jaar depressief.
1 Jaar om aan mezelf te werken.
Dat zijn de eerste tien jaar, maar sindsdien is er alweer een jaar voorbij. Dus even kort hoe mijn leven er nu uitziet:
Ik studeer aan de PABO (1e jaars), heb hiervoor ook psychologie en maatschappelijk werk gedaan. Maar de PABO is echt mijn ding, ik voel me er helemaal thuis!
Ik woon op kamers samen met mijn lieve katertje Duplo. Ik heb geen relatie, maar wel heel veel lieve vrienden en vriendinnen. Sommige van hen hebben ook Tourette, sommige niet.
Verder ben ik trainer/coach van een meisjeshockeyteam en stijldans ik heel graag. Voor de Tourettestichting houd ik me bezig met de kinderafdeling, dat doe ik samen met een vriendin. En ik ben een enorme fan van Ireen Wüst! Ik ga ook graag in Thialf naar haar kijken. Waarom juist zij, daar kom je nog wel een keer achter!
In de afgelopen 11 jaar heb ik heel veel meegemaakt, maar ook heel veel geleerd. In de komende weblogs zullen jullie hier vast nog veel meer over te weten komen, maar zo weet je in ieder geval alvast hoe mijn leven er tot nu toe globaal uit heeft gezien.
En wat betreft Tourette, ik probeer altijd zo positief mogelijk te zijn, maar ik schuw ook echt niet de momenten dat het slecht gaat. Want, en dat weten we allemaal, die zijn er óók!
Maar wel ook, niet alleen, dat mag je niet vergeten!
Uiteindelijk telt er maar één ding:
Als je maar gelukkig bent…
Liefs,
Laura
P.s. Ik ben heel benieuwd naar wat jullie van mijn verhalen vinden, dus laat vooral een berichtje achter!
