Wat een drukte!

Het is nu net drie uur geweest, zaterdagnacht. De afgelopen weken (en dit weekend) zijn er zoveel dingen gebeurd, dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Ik heb zoveel onderwerpen waar ik over wil schrijven…

Te beginnen met twee weken examenstress. En dan heb ik het niet over mijn eigen examens. Mijn schoonzusje heeft eindexamen gedaan voor de havo en ik merk dat ik het me meer aan heb getrokken dan dat ik van te voren had gedacht. Natuurlijk, het was spannend en ze stond er niet heel goed voor, maar toch, het zijn haar examens, niet die van mij. Waarom zou ik er dan meer tics van krijgen? Ik heb heel lang te veel voor mensen gedaan en uiteindelijk ben ik daar depressief van geworden. Ik weet dus dat ik daarvoor moet uitkijken. Is dat dan nu weer zo? Trek ik het me nu weer teveel aan? Ben ik weer te lief (want dat is het vaak)?

Ik vraag me af waar de grens ligt. Je moet een ander niet voor jezelf stellen. Nooit. Daar ben ik van overtuigd. Maar ik denk ook niet dat ik dat heb gedaan. Het feit dat ik een paar weken meer tics heb gehad (wat waarschijnlijk daardoor kwam), tja, naja, wat maakt het uit…? Ik leef nou eenmaal mee en zo ben ik ook nou eenmaal. En zo lang ik in de gaten houd dat het niet té wordt, moet dat toch gewoon kunnen? Zeker met de wetenschap dat ik haar echt wel heb geholpen. Ik ben dus ook blij met hoe ik het heb gedaan, al mogen de tics nu wel weer wat minder worden..!

Ten tweede was vanochtend mijn laatste wedstrijd bij mijn oude, vertrouwde hockeyclub, DVS. Ik heb daar 15 jaar met veel plezier rondgelopen maar nu is het tijd voor een nieuwe uitdaging. Ik mag bij een andere club een selectieteam gaan trainen (DVS heeft deze niet) en daar heb ik onwijs veel zin in. Ik vind het wel doodeng – veranderingen zijn niet mijn sterkste punt. Maar ik heb er wel zin in en dat is ook heel veel waard.

Voor mij is het echt het einde van een tijdperk en daar heb ik best wel moeite mee. Ik verlaat mijn vertrouwde omgeving om ergens anders iets te gaan doen wat zeker weten moeilijker is.

Maar ik moet het doen. Ik wil het zó graag, en ik wil niet dat mijn angst voor veranderingen me in de weg staat. Ik ga er gewoon voor en ik zie wel hoe het uitvalt!

En al met al, dit is de eerste keer in mijn leven dat ik een beslissing heb genomen puur en alleen omdat ik het wilde. Ik hoef niet te gaan, maar ik doe het toch. En ik ga ervoor!

Verder zijn er nog wat kleine dingetjes gebeurd, afdansen (ging super!), stagebeoordeling (gehaald!) enz.

Ondertussen ben ik wel toe aan ontspanning en waar kan dat nu beter dan op het strand?!

Morgen gaan we met een stel jongeren van de Tourette-stichting naar Scheveningen. Weer eens wat anders dan een restaurant aan de Utrechtse gracht. Ik heb er heel veel zin in en volgens mij gaat het echt een topdag worden.

Het strand is voor mij echt een plek waar ik tot rust kan komen. Even lekker uitwaaien. Toen mijn zusje – in februari – voor het eerst voorstelde om daarheen te gaan, dacht ik dat ze niet goed bij haar hoofd was. We wonen in Eindhoven en het strand is dus niet echt dichtbij. En tja, het was ook erg spontaan, en dat vind ik moeilijk. Maar de onrust in mijn hoofd was zo groot dat ik uiteindelijk heb ingestemd. En heerlijk dat het was! We hebben gewoon wat rondgelopen en super mooie foto’s gemaakt. Voor mij was het een ultieme vorm van vrijheid. Alleen maar zee, alleen maar zand. Veel minder prikkels, alleen maar vrijheid, rust, ruimte zonder verstoring. Ik lag in het zand en ik keek alleen maar naar boven. En ik wist dat dit was wat ik zocht: de ultieme vrijheid…

Sindsdien doen we dat dus vaker en morgen gaan we weer. Mag ook wel na zo’n drukke periode, ik ben er echt aan toe!

Nog even een toevoeging na een geweldige dag op het strand:

Ik weet niet wat de toekomst gaat brengen, en dat wil ik ook niet weten. Ik weet wel dat ik deze momenten heb. Momenten waarop ik helemaal gelukkig ben. En hoe de toekomst ook wordt, deze momenten zal ik me altijd blijven herinneren. Ik zal ze altijd hebben, in mijn hart.

Mijn advies: kijk niet naar de toekomst, koester wat je nu hebt. Je weet niet wat komen gaat en morgen kan alles ineens weer helemaal anders zijn.

Geniet van het moment..!

Liefs, Laura