Soms is het gewoon allemaal even teveel

Donderdag 16 juni 2011:

Tja, de afgelopen week. Ik weet gewoon niet meer wat ik erover moet zeggen. Mijn hoofd is één complete chaos en om het nog erger te maken, het is niet een chaos als hoe het normaal is.

Normaal gaan er honderd gedachten door mijn hoofd, die stuiteren heen en weer en ik kan er geen wijs uit. Nu ben ik gewoon lamgeslagen. Alles waar ik over nadenk, zijn acceptatie dingen. Voor de meeste dingen is geen oplossing, het is gewoon zo. Klaar. Of ik dat nu wil of niet. En ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan.

Acceptatie is heel veel praten, dat helpt vaak wel. Maar er zijn niet veel mensen met wie ik over deze dingen kan praten. Mijn zusje, mijn schoonzusje, een paar vriendinnen en mijn beste vriend. Daar houdt het wel op. Dat lijkt dan nog veel, maar eigenlijk komt het altijd neer op alleen mijn zusje. Want zij heeft ook Tourette en Tourettegevoelens zijn toch altijd net weer iets anders dan ‘normale’ gevoelens. Dat is niet uit te drukken, dat is niet te beschrijven, dat is gewoon zo. En zij snapt dat.

Maar wat nou als we allebei ongelofelijk onrustig zijn en ook allebei geen tijd hebben? Dan valt niet alleen ineens die ene persoon weg, maar dat maakt het hele verhaal ook nog eens erger. Want de dingen die mijn zusje onrustig maken, trek ik me ook aan. En andersom is dat –denk ik– ook.

En altijd komt dan weer die ene vraag bij mij naar boven. De vraag die er ook al was, toen mijn depressie voor het eerst geconstateerd werd: trek ik me de dingen van anderen dan teveel aan? En waar is dan de grens? En hoe zorg ik er dan voor dat ik die grens bewaak?

Tot nu toe heb ik altijd (sinds mijn depressie dan) zo gehandeld: ik kan mensen helpen, zolang ik er zelf geen echte last van heb en ik er geen dingen voor hoef te laten die ik graag wil.

Een beetje vaag, ik weet het. Maar omdat er vrij weinig ‘grensgevallen’ meer waren, maakte dat niet uit.

Nu zijn die er misschien wel, en trek ik het me wel (te)veel aan.

Maar als je heel veel om iemand geeft, dan is het toch ook logisch dat je je iets aantrekt, wat haar pijn doet? Dat vind ik wel.

Soms vind ik het dan ook niet erg om een keer iets meer tics te hebben of me ergens rot over te voelen, als het niet over mij gaat. Maar hoe kun je objectief kijken naar hoe rot je je ergens over voelt, als je zelf je eigen problemen ook nog hebt? Problemen waar je dus ook nog niet over hebt gepraat.

Dat kan ik dan helemaal niet inschatten. En dan weet ik dus ook niet goed of ik het me teveel aantrek.

Maar goed, ondertussen zit ik wel met dit rotgevoel. En dan is de vraag, hoe kom ik daar dan weer vanaf? Tja, als alles uiteindelijk toch goed afloopt. Maar ‘goed aflopen’ is niet echt iets waar je naar zoekt als het om acceptatieproblemen gaat.

Ok, sommige dingen zijn op te lossen, maar liggen niet in mijn handen (krijg je het weer, het gaat niet over mij). Dus als het niet opgelost wordt, dan zal ik het moeten accepteren.

En sommige andere dingen moet ik wel gewoon accepteren (dat gaat dan weer wel over mij).

Mijn schoonzusje zegt altijd ‘alles heeft een reden’. En dat begin ik toch ook steeds meer te geloven, hoe moeilijk dat soms ook is.

Ik hoop gewoon dat ze gelijk heeft, dat zou het allemaal een stuk gemakkelijker maken… Ook voor haar.

Ik hoop dat dit over een week (of liever nog eerder) allemaal voorbij is en dat alles weer goed is, hoe ik het graag zie. Op een paar dingen na moet dat kunnen, maar als ik over die dingen heb gepraat, zal het waarschijnlijk allemaal ook niet zo erg meer zijn.

Zondag 26 juni 2011:

We zijn nu tien dagen verder en het is er niet heel veel beter op geworden. Gelukkig heb ik wel gepraat en kan ik sommige dingen even een plaatsje geven. Andere dingen zijn ook gewoon opgelost en daar hoef ik me dan ook geen zorgen meer over te maken.

Maar het rotgevoel is gebleven, helaas.

Ik merk dat als ik alleen ben, ik automatisch over van alles na ga denken en dan voel ik me al heel snel weer rot. Hierdoor ben ik heel erg aanhankelijk en nog gevoeliger voor plotselinge veranderingen. Ik zoek wanhopig naar momenten waarop er iemand bij me is en als dat niet gaat (of niet doorgaat), ben ik heel snel in tranen en wil ik me het liefst onder mijn dekens verstoppen.

Helaas bestaat mijn leven op het moment vooral uit het leren van tentamens, waardoor ik dus het grootste deel van de dag alleen ben.

Ik weet ook niet zo goed hoe ik het allemaal op moet lossen, zeker omdat er niet echt een aanwijsbare reden voor mijn gevoel is. Het enige wat ik weet, is dat ik anderhalf à twee weken geleden al over mijn grens (qua vermoeidheid en onrust) heen ben gegaan en ik nog steeds geen moment rust heb gehad. Ik tel dan ook de uren, minuten en seconden tot de zomervakantie af. Op dit moment (18.22u) is het nog 40u, 37min en 14sec. De timer op mijn mobiel staat aan, dus elk moment dat ik het wil weten, zie ik het zo.

Ik wil gewoon dat het allemaal voorbij is en dat ik eindelijk weer rustig, vrolijk, blij en gelukkig kan zijn…