Tik, tik, boem

Het is zondagnacht. Zeven over één volgens mijn laptop, negen over één volgens mijn wekker. Rotklokken, ze staan nooit gelijk..

Net heb ik een film zitten kijken: The Holiday. Hij was vanavond op tv en ik had hem opgenomen, dan kan ik pauzeren en terugspoelen wanneer ik wil en heb ik geen last van reclames.

Bij “The Holiday” komt één ding sterk naar voren: wat er ook gebeurt, er is altijd hoop.

De afgelopen dagen heb ik dat niet zo gevoeld. Ik heb vaak last van chaos in mijn hoofd, maar gisteren is het echt ontploft. Tik, tik, boem.

Vóór deze vakantie was het allemaal al best veel, qua school, qua emoties, van alles. In deze vakantie zou ik rust vinden, ik zou dingen gaan doen die ik al lang wilde doen, maar waar ik nooit tijd voor had. Ik zit me nu te bedenken wat die dingen ook alweer waren, maar ik weet ze niet eens meer. Ik zou op mijn lijstje moeten kijken… Ik heb er in ieder geval niks van gedaan.

In deze vakantie waren twee weken ‘leuk’. Even negerende dat mijn auto toen al redelijk kapot was en ik geregeld met mijn hoofd ergens anders was.

Ze waren niet rustig, dat niet. Die weken heb ik niet gehad, rustige weken. Mijn hoofd bleef een chaos en mijn lichaam bleef moe.

Gisteren is de hele rambam dus ontploft. Het was de fatale klap: het gaat niet meer, ik trek het niet meer. Sindsdien heb ik op bed gelegen, tv gekeken, ge-internet en daarstraks heb ik even een stukje gelopen; ‘mijn hoofd leegmaken’, geen succes maar wel blij dat ik het heb gedaan.

Morgen komt weer zo’n dag. En overmorgen ook. Wat moet ik dan doen?

Het ergste vind ik nog, dat het me allemaal niet zoveel meer uitmaakt. Dan toch niet? Dan ga ik toch wel gewoon weer elke dag op bed liggen en niks doen..? Wat maakt mij het uit.. Blijkbaar is het niet ‘meant to be’… (Dat klinkt heel zielig, maar zo bedoel ik het niet, ik meen het serieus.)

Maar om even terug te komen op waar ik mee begon: The Holiday. Ik was nl. vast van plan om deze keer iets positiefs te schrijven.

Maar goed, The Holiday. Wat er ook gebeurt, er is altijd hoop.

Ooit moet een einde komen aan deze troep, of dat nou tijdelijk is of permanent, dat maakt niet uit. Dat zie ik wel. Maar er moet een dag zijn dat ik kan zeggen dat alles wat er speelt opgelost is.

Die dag wordt alleen elke keer weer uitgesteld. Ik weet niet wanneer het eindelijk goed is. Ik weet het niet…

Sorry. Het lukt me niet. Ik kan niks positiefs schrijven. Ik kan niks positiefs bedenken.

En dat vind ik echt heel erg. Want het zou echt goed zijn nu. En ik wil echt heel graag eens een positieve weblog schrijven, dat kan ik, dat weet ik…

Maar het lukt me nu niet en daar kan ik niet omheen. Sorry…

Ik denk dat ik dus maar beter kan stoppen met typen…

Ik had al bedacht hoe ik deze weblog wilde eindigen. Ik zal het voor jullie typen, maar op dit moment geloof ik er niet in.

Een vriendin van mij heeft een liedje geschreven (ironisch gezien is de titel “Blijf geloven”) en één zinnetje daaruit raakt mij altijd speciaal:

“Het leven is een geschenk, dus maak er dan wat van.”

En ik wilde eindigen met: En ik denk dat ik dat maar eens ga doen…

Liefs,

Laura

P.s. Wat betreft Rome: het was echt top! Een droom die uitkwam J Dat gelukkig wel.