Heftigheid en vertrouwen in de toekomst

Zoals jullie in mijn vorige weblog hebben kunnen lezen, ging het niet echt goed met mij. Ging, inderdaad. Op het moment gaat het een stuk beter. Goed is een groot woord en dat durf ik nog niet te zeggen (of toe te geven..?), maar het gaat in ieder geval alweer een stuk beter.

De meeste dingen zijn opgelost en anders is in ieder geval de heftigheid eraf. Want dat was het, het was allemaal té heftig. Véél te heftig.

Dat begon al met de heenreis naar Texel, omdat mijn auto ermee ophield. Het hele drama van die auto heeft nog heel lang geduurd en kwam tot een hoogtepunt (dieptepunt?) de dag voordat ik mijn vorige weblog schreef. Ik zou mijn auto die dag inruilen en toen bleek dat hij nooit goed had mogen worden gekeurd, al voordat ik hem had gekocht… En dan is hij dus niks meer waard. En toen kon ik de auto die ik zou kopen niet betalen …

Gelukkig kwam na HEEL VEEL gedoe alles weer enigszins goed, in zoverre dat de RDW mijn auto tóch goedkeurde (subjectiviteitkwestie…) en een autoverkoper niet te nauw naar het ding keek, waardoor ik toch nog vrij veel geld kreeg bij het inruilen.

Ondertussen rijd ik dus alweer een paar weken in mijn nieuwe auto: een zilverkleurige Deawoo Matiz! Een grote vooruitgang op mijn Fiat Panda, om al te beginnen met het feit dat deze wél rijdt.

Op Texel is er dus ook nog van alles gebeurd en, hoewel dat niet echt over mij ging, heeft dat heel veel indruk op mij gemaakt. Het was allemaal te dichtbij en ik kon er niet van weg. Ik ben nu eenmaal hooggevoelig en omdat het zo heftig was, was het slopend voor me.

Na Rome ging dit weer verder, zij het dat ik op wat meer afstand stond, maar het was wel hetzelfde onderwerp. Vervolgens kwam de ontploffing, ongeveer op hetzelfde moment als dat met mijn auto gebeurde.

En wat gebeurt er dan in mijn hoofd? Juist, ik kan er niet mee dealen, dus ik zoek een uitweg. Misschien niet de beste uitweg aller tijden, maar een uitweg is een uitweg. Al ben ik uiteindelijk toch wel blij dat ik niet heb gekozen om het helemaal door te zetten.

Wel ben ik teruggegaan naar mijn psycholoog. Zij heeft, samen met hele lieve vrienden van mij ervoor gezorgd dat ik – blijkbaar – nog iets van vertrouwen overhield.

Uiteindelijk zijn de autoproblemen opgelost, de andere problemen uitgepraat en ben ik weer een beetje bijgekomen van de heftigheid van alles.

Ik heb het idee dat alles weer een beetje begint te lopen. En dat is wat ik de afgelopen weken het liefst wilde: dat alles gewoon weer liep. Flitsende dingen hoeven allemaal niet, maar het moet wel lopen. En dat gebeurt weer een beetje, al denk ik dat het nog wel een tijdje duurt voordat ik er weer helemaal bovenop ben. Maar dat is ook wel logisch en ik geef mezelf die tijd ook.

Dan nog iets anders. De afgelopen weken zijn er veel mensen geweest die tegen mij hebben gezegd dat het ‘allemaal wel weer goed komt’. Mijn standaard reactie daarop was dat ik dat nog niet zo zeker wist. Dit zorgde dan weer voor heel wat afkeurende of – soms, voor mijn gevoel – zelfs boze reacties. Maar weet je wat het is, er zijn nou eenmaal van die momenten in je leven, dat je niet weet of alles weer goed komt. Ik ben heel reëel ingesteld (en daardoor misschien soms ook wel te negatief), dus je mag best tegen mij zeggen dat ‘alles weer goed komt’, maar laat mij dan ook zeggen dat ik dat niet zo zeker weet. Want dat is nou eenmaal zo. Ik weet het dan echt niet…

Ik wil graag positief zijn en vertrouwen hebben en houden in alles, maar door alles wat er in de afgelopen jaren is gebeurd, lukt me dat niet en voelt dat niet goed.

Het is alsof ik mezelf verraad, als ik té positief ben. Het voelt niet goed, het voelt raar en het doet pijn. Ik heb nl. door de jaren heen geleerd dat ik beter functioneer als ik maar gewoon nergens meer van droom, nergens per definitie in geloof. Ik ga uit van het minimale, dan kan het altijd beter worden.

Ik realiseer me dat dit niet altijd handig is (of eerlijk tegenover bepaalde mensen), omdat je dan dus geen dromen en ambities kunt hebben. En zeker niet alle dromen eindigen in duigen.

Maar ik weet niet hoe ik het anders moet doen… Ik heb niet het vertrouwen dat ik iets kan dromen en dat het dan ook uitkomt.

En vertrouwen is nou eenmaal niet iets wat je zomaar 1, 2, 3 hebt. Vertrouwen moet groeien.

Dat geldt trouwens niet alleen voor vertrouwen in levenskwesties. En dat is dan ook de reden dat het nog wel even gaat duren, voordat alles weer terug naar ‘normaal’ is. Ik moet vertrouwen terugkrijgen in mijn auto, in mijn leven, maar vooral ook in bepaalde mensen om mij heen.

Het doet mij pijn dat het er (nog) niet is, maar ik weet wel dat het zo werkt. En uiteindelijk zal het ook wel terugkomen. Dat denk ik echt.

De komende maand wordt een drukke maand: mijn stage en school gaan weer volop van start, de hockey- en dansseizoenen zijn weer begonnen, mijn verjaardag komt eraan en ik heb maarliefst drie activiteiten van de Tourette-stichting! (Erg leuk, vooral allemaal komen op 6 oktober – de dag voor mijn verjaardag! – in Bergen op Zoom en 13 oktober in Weert!)

En voordat je het weet, staan alweer de eerste tentamenweek en – heel belangrijk – het schaatsseizoen voor de deur!

Liefs,

Laura