De chaos beteugelen

Ik heb de laatste tijd erg veel last van chaos in mijn hoofd. Dit komt doordat er, zoals jullie weten, de afgelopen maanden zoveel dingen zijn gebeurd (in mijn ogen: fout zijn gegaan) die allemaal in volle hevigheid binnenkwamen. Ik las laatst iets hierover, wat ik heel erg goed beschreven vond:

“Het is alsof alle indrukken, zowel op emotioneel als op verstandelijk, zintuiglijk of sociaal vlak, 100x sterker binnenkomen dan bij anderen. […] Dr. Sacks zegt dat veel mensen met Tourette enkel van deze innerlijke storm verlost zijn wanneer ze heel intens gefocust zijn op iets dat hen boeit.”

Dat laatste is wel leuk. Het is iets wat ik de laatste tijd steeds vaker hoor, maar wat ik al heel erg lang wist. Volgens mij weet iedere Touretter dat wel, maar het is misschien niet iets wat je op die manier aan de ‘buitenwereld’ uitlegt.

Maar, hoe dan ook, ik heb zo mijn ‘kleine obsessies’. Ik noem dat altijd maar zo, omdat ‘obsessies’ zo zwaar klinkt en dan is het net alsof je aan het stalken bent. Maar – eerlijk is eerlijk – ik ben er goed door geobsedeerd!

Ik zal er eens een stel opnoemen:

• Ireen Wüst (met stip bovenaan!)

• Missverkiezingen (en dan met name Miss Universe)

• De Olympische Spelen

• Schaatsen en schaatsers (ja, dat moet ik echt los van Ireen benoemen)

• Ongeveer iedere sport die er bestaat (m.n. hockey, turnen, zwemmen enz.)

• Taarten maken

• Kleding naaien

• Jurkjes

• New York

• Rome

• De oude Grieken en Romeinen

• Geschiedenis in het algemeen

• Wiskunde, getalletjes en de Kangoeroewedstrijd (dat is een jaarlijkse wiskundewedstrijd)

• Tourette

• Sara Kroos (die is niet heel erg, maar ze trekt me wel heel erg aan)

• Dingen organiseren (wat dan ook)

• Verschillende tv-series

• Enz.

Al deze dingen gebruik ik eigenlijk om een soort van rust in mijn hoofd te creëren. Dat kan misschien heel stom klinken als je zelf geen Tourette hebt, maar ik zal het proberen uit te leggen.

Hoe het bij mij normaal gesproken voelt, is alsof ik midden in een arena sta en van alle kanten komen paarden op mij afgerend. Zeg maar voor het gemak 100 paarden, van 100 kanten (in werkelijkheid ligt dit aantal veel hoger). Als ik mij focus op zo’n ‘obsessie’, dan komen die 100 paarden ook wel, maar dan vanuit één kant: recht van voren. Dat is dus veel beter te managen! Ik zie ze aankomen en ze kunnen nooit allemaal tegelijkertijd bij mij zijn, dus ik heb veel meer controle in handen. Heerlijk vind ik dat!

Natuurlijk is het wel heel erg vermoeiend, want ik ben dan een super lange tijd bezig met me ongelofelijk te focussen op één onderwerp, maar, echt waar, het is het zó waard!

Het internet is overigens een goed hulpmiddel bij mijn ‘obsessies’. Zo zendt de NOS elke belangrijke schaatswedstrijd uit, óók midden in de nacht. En dit geldt ook voor andere sportevenementen. Zelfs als ze op een ongelofelijk onhandig moment op de dag gepland zijn: online is alles te zien! Ook kan ik urenlang filmpjes van Ireen terugkijken, net zolang totdat ik ze uit kan spellen.

Maar ook de Miss Universe verkiezing (en hopelijk straks ook Miss World en Miss Earth) wordt online gestreamd. En dat die dan om drie uur in de nacht uitgezonden wordt, tja, dat heb je wel eens! Ík sta er in ieder geval voor op.

Youtube en Wikipedia zijn helemaal onuitputtelijke voedingsbronnen: ze geven suggesties voor wat je nog meer interessant zou kunnen vinden! Het nadeel hiervan is dat het soms zomaar zes uur (!!) later kan zijn, zonder dat ik het doorheb.

Los van het beteugelen van de chaos, leveren deze ‘obsessies’ nog wel meer leuke dingen op. Zo ga ik regelmatig naar Heerenveen om schaatsen te kijken, dit jaar helaas niet, maar dat heeft dan weer een andere bijzondere reden: ik ga van de zomer naar de Olympische Spelen in Londen! Ook heb ik de mooiste verjaardagstaarten en leukste (afdans)jurkjes die er zijn, hoef ik nooit te leren voor een geschiedenistoets en heb ik altijd iets leuks om te kijken op tv.

De laatste tijd ben ik enorm veel met al deze dingen bezig geweest. De Miss Universe verkiezing is onlangs geweest, ik ben net jarig geweest en het schaatsseizoen komt er weer aan. Het wordt me erg gemakkelijk gemaakt, gelukkig.

Maar door veel hierop te focussen, zijn de problemen natuurlijk niet minder geworden. Vorige week heb ik dan ook aan de handrem moeten trekken omdat ik merkte dat ik –waarschijnlijk al veel eerder– over mijn grens heen ben gegaan. Ik trek het niet meer, het lukt niet meer, ik ben te moe en ik heb rust nodig.

Afgelopen week had ik eigenlijk stageweek, maar ik ben de hele week thuisgebleven. Gelukkig staan ze op school helemaal achter me en heb ik afgesproken dat ik nu doe wat ik aankan en laat wat ik niet aankan. De komende weken zijn vrij rustig omdat het straks vakantie is en daarna komen de toetsen eraan. Die moet ik in principe gewoon kunnen maken (daarvan zijn ze op school ook overtuigd), alleen de werkstukken gaan niet lukken omdat ik daar lessen voor moest geven en die heb ik dus niet gegeven. Maakt niet uit, daar zijn herkansingen voor! En, mocht het nodig zijn, dan krijg ik nog een extra kans.

Ik merk dat de rust me goed doet, maar ook dat het nog lang niet genoeg is. Daarom heb ik besloten dat het misschien toch maar weer eens tijd wordt voor medicijnen. Gewoon iets om wat rust te krijgen in mijn hoofd. Ik moet het nog met mijn psycholoog overleggen, die zie ik morgen. Maar ik heb er goed over nagedacht, dus ik denk dat zij er ook wel achter zal staan.

Mijn neuroloog heb ik al gebeld, die belt straks terug. Hopelijk kan ik er dan snel mee beginnen (en zitten er ook geen irritante bijwerkingen aan, want dat wil ik écht niet), en krijg ik iets van rust. Want steeds thuisblijven is ook niet echt de oplossing…

Tot slot nog iets leuks: komende woensdag heb ik mijn P-uitreiking! Ik heb – tegen alle verwachtingen in – mijn propedeuse in één jaar gehaald en woensdag is daar de uitreiking van. Ik blijf het toch nog steeds erg bijzonder vinden, wat voor diploma het dan ook is. Ik weet hoe moeilijk het is om een diploma te halen.

Veel van mijn leeftijdsgenoten realiseren zich dat niet, dat het echt bijzonder is. Dat vind ik jammer, want het is toch iets waar je hard voor hebt gewerkt en wat je echt verdient. En er zijn ook mensen die het ook verdienen, maar die het niet krijgen, bijv. door Tourette. Maar, geloof me, op een dag, komt dat ook goed. Zo hoop ik over een aantal jaar bij de diploma-uitreiking van mijn zusje te kunnen zijn (en binnenkort ook van mijn zus!). En natuurlijk ook die van mezelf!

Liefs,

Laura