Overleven

In mijn vorige weblog heb ik jullie verteld dat er enkele weken geleden iets heel ergs is gebeurd. Ik ga nog steeds niet in op de details, maar je kunt er vanuit gaan dat het héél erg en daarmee ook héél heftig is.

De vraag is nu alleen, hoe ga je om met iets waar je – voor de verandering – geen controle over hebt? Helemaal nul, niks, nada. Niet eens een heel klein beetje.

Een hele tijd geleden las ik in de krant dat Sara Kroos (cabaretière) tijdens haar depressieve periode vooral bezig was met overleven. En dat is wat het is: overleven.

Maar hoe moet dat? Hoe doe je dat? Ik las vorige week deze quote:

“You never know how strong you are, until being strong is the only choice you have.”

Er zijn al vele momenten geweest dat ik sterk heb moeten zijn, dat ik heb moeten vechten en dat ik toch door heb moeten gaan. Maar dit is anders. Ik heb geen controle, kan niks doen en bovenal is er dit keer niet dat altijd bestaande stemmetje dat zegt dat het allemaal wel goed komt. Simpelweg omdat je dat niet weet. Niet kúnt weten.

Dus nu MOET ik wel sterk zijn en tot mijn stomme verbazing ben ik dat ook. Elke ochtend sta ik weer op, ga ik naar school, doe ik wat ik moet doen. Natuurlijk, het is moeilijk en alles gaat net iets moeilijker dan anders, maar ik doe het wel! Ik irriteer me eraan dat mijn concentratie nog slechter is dan normaal en dat ik niet meer op alle vragen een antwoord heb. Daarnaast heb ik voor de klas de rust niet meer, die ik altijd heb gehad. Ik ben chaotisch en de kinderen merken dat.

Maar, hé, mag het, als je een van je beste vriendinnen zo lang moet missen!

Het mooie is, dat iedereen het snapt. Niemand verwacht dingen van mij, die me nu niet lukken en niemand pusht me te hard. Ze remmen me eerder af. Dat is heel fijn, want ik vind eigenlijk dat ik alles gewoon maar moet kunnen en doen. Dat is alleen niet zo en dat gaat ook niet, en gelukkig begrijpt iedereen dat.

Ik vind het zo fijn om zoveel lieve mensen om mij heen te hebben nu! Ik kan altijd praten als ik wil praten en ik kan huilen als ik wil huilen. Zelfs als ik midden in de nacht iemand wil spreken, kan ik altijd bellen en heb ik ook nog een lieve vriendin die tijdelijk in Canada woont, en die dan nog gewoon wakker is! Niemand neemt me iets kwalijk en iedereen laat me lekker doen. Mede daardoor heb ik ook vrijwel geen negatieve dwanggedachten. Ik kan gewoon honderd keer vertellen wat ik wil zeggen, net zolang tot het uit mijn hoofd is! Zo ongelofelijk fijn!

Dit is dan ook mijn overlevingsstrategie: ik doe alles op mijn manier en alles is goed.

Zo huil en praat ik dus op momenten dat ik het wil (en, ja, dat is ook wel eens midden in de klas, maar gelukkig begrijpen mijn lieve klasgenootjes het ook allemaal), ik steek honderden kaarsjes aan, die ik vervolgens ook allemaal bewaar (ik geloof ook niet in toeval, dus alles wat ergens op kan lijken of ergens voor kan helpen, daar houd ik me aan vast). Ondertussen ben ik over gegaan op grotere kaarsen (dat is gemakkelijker en ik zat al aan de ruim 250 waxinelichtjes), maar ook daar gaan de resten niet van weg. Daarnaast heb ik in de afgelopen 5 weken al 7 kaartjes gestuurd. Ook ben ik dingen aan het maken: een plaid met foto’s van ons en een knuffel, die al af is en ook al bij haar. En omdat ik het zó raar vind dat ze heel Sinterklaas heeft gemist (dat kan gewoon niet, vind ik, dat hoort er gewoon bij) heb ik een heel pakketje samengesteld aan Sinterklaascadeautjes. Die kan ze nog lang niet openen, maar ze wachten wel op haar. Elke keer als er iets is, of als ik iets bedenk, gooi ik dat op Facebook of ik vertel het aan een vriendin. Dan ben ik het kwijt, zit het niet in mijn hoofd en wordt het geen dwanggedachte. Ik krijg wel eens commentaar dat ik zoveel op Facebook zet, maar goed, vandaar dus. Tot slot probeer ik zoveel mogelijk afleiding te hebben en op zijn tijd ook eens te lachen. En me daar dan zo min mogelijk schuldig over te voelen.

Voor het eerst in mijn leven ben ik ook positief. Ik heb geleerd te kijken naar de kleine (soms héle kleine) dingen die kunnen lijken op vooruitgang. Ik heb vertrouwen in de toekomst (hé, dat is nieuw..!) en denk echt dat het weer goed komt. Natuurlijk gaat dat nog lang duren, maar dat is niet erg. Voor dat vertrouwen gebruik ik mijn dwanggedachten ook. Ik heb nu verhalen over de toekomst en die zijn erg fijn om over te dromen. Gewoon lekker samen een stukje wandelen of praten, zoals we altijd deden (doen).

Wat ik heb geleerd (door de jaren heen, maar vooral ook nu):

De seconden, minuten, uren, dagen, weken en maanden gaan vanzelf door. Dus zolang ik blijf leven, komt er vanzelf weer een tijd waarin alles goed is, wat ‘goed’ dan ook inhoudt.

En zo ga ik door, elke dag maar weer. Want er komt een moment dat ik haar weer in mijn armen mag sluiten. Hoe lang dat dan ook duurt…

Ik durf het bijna niet te zeggen, maar als ik dit overleef, kan ik vrijwel alles aan…

You’ll come back, when it’s over.

No need to say goodbye.

Liefs,

Laura