Dwanggedachten

Tijdens en voor het schrijven van deze weblog ben ik een paar keer afgeleid door iets wat alle Touretters denk ik wel kennen: dwanggedachten. Maar, wel op twee manieren. Daar wil ik jullie wat over vertellen.

Sinds ik me kan herinneren heb ik al dwanggedachten. Vroeger had ik dat niet eens door, ik ken het niet anders, het is heel normaal voor mij. Toen ik wat ouder werd, ging ik me afvragen of andere mensen dezelfde gedachten hadden als ik, maar omdat ik daar zo over twijfelde, heb ik het nooit durven vragen.

Mijn grootste, continue ‘dwanggedachte’ (ik vind het zelfs raar om het zo te noemen, zo normaal is het voor mij) is dat er altijd iemand bij mij is. Heel prettig, altijd iemand die me helpt en om mee te praten. In principe is het altijd dezelfde persoon, maar het wisselt ook nog wel eens. Dit is voor mij de basis, dit is normaal en ik weet niet anders.

Helaas zijn de meeste dwanggedachten absoluut niet prettig. Ik weet niet eens hoe ik dat goed samen moet vatten, omdat het zo’n grote troep is in mijn hoofd. Het zijn gedachten waar ik gek van word, waar ik depressief van word, waar ik boos van word enz. enz. enz.

Als ik niet weet hoe iemand over mij denkt, kan ik mezelf he-le-maal gek maken. Als ik denk dat iemand boos is bijv., terwijl dan vaak later blijkt dat dit ongelooflijk meevalt. Of als ik denk dat er een probleem is, omdat iemand zich ‘anders’ gedraagt dan anders. Wat heb ik fout gedaan? Wat vindt ze van me? Waarom doet ze zo? Waarom legt ze het niet uit? Waarom, waarom, waarom? En, jawel, achteraf gezien blijkt het altijd mee te vallen.

Het heeft zoveel invloed op me, ik kan mezelf zo gek maken, het brengt me helemaal van de wap. Ik ga overal aan twijfelen, echt overal aan. En ik haat twijfelen, want dan ben ik de controle kwijt, ik weet het dan niet. Wat ik moet denken? Wat ik moet doen? Enz.

Ook achteraf nog, als alles blijkt mee te vallen, ben ik continu bezig met waarom ik me zo druk heb gemaakt. Ik ben gewoon zo bang dat er iets aan de dynamiek van mijn leven verandert, dat relaties veranderen, of dat mijn structuur verandert, dat ik me bij het minste of geringste al ongelooflijk druk maak.

Rationeel gezien weet ik echt alles gemakkelijk te redeneren, hoef ik me nergens druk om te maken, maar toch. Mijn hoofd gaat maar door en gaat maar door. Het stopt NOOIT. Ik ben continu bezig met me druk te maken over iets en als er niks is om me druk over te maken, dan ben ik bang dat er iets komt. En als dat dan zo is, dan krijg ik weer een oplawaai van hier tot ginder, alsof iemand me kei hard omduwt en ik weer overeind moet krabbelen.

Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar dat heeft geen zin. Maar toch, als je wilt weten wat ik het ergste aan Tourette vind: dwanggedachten. Hopeloos. Ik word er zo moe van!! En dat dekt het nog niet eens bijna.

Maar. Ja, inderdaad: maar.

Ik ben de laatste tijd bezig met een manier te ontdekken waarop ik ook gebruik kan maken van mijn dwanggedachten. Helaas is het een ‘ook’ en komt dit dus niet in de plaats van de negatieve dingen, was het maar waar.

Ik laat mijn dwanggedachten de laatste tijd wel eens gaan. En dan niet die gedachten als hierboven, maar de verhalen. Er komen vanzelf verhalen in mijn hoofd over de raarste dingen en die verhalen moeten op een één of andere manier ook altijd ‘af’ zijn, anders voelt het niet goed. Wat dat ‘af’ is, dat verschilt per keer, maar dat merk ik vanzelf. Soms duurt het een half uur, maar soms ook drie uur of zelfs langer.

Vroeger vond ik dat altijd irritant, want het verstoorde mijn dag en mijn ritme, vooral omdat het dus echt ‘af’ moest zijn. Maar tegenwoordig vind ik het fijn, ik zit dan helemaal in een droomwereld en ik kan mijn overconcentratie gebruiken om even al het andere, uit de echte wereld, buiten te sluiten. Gewoon even niet aan denken. Dat kan alleen maar op die manier. Even laten gaan, even lekker dromen.

Ik voel dan een verhaal aankomen, of ik probeer het wat aan te sturen (met bepaalde muziek of door bepaalde websites te bezoeken of foto’s te kijken) en laat het dan gaan. Vaak ga ik even douchen, dan heb ik ook geen afleiding van de tv of mijn laptop en dan kan ik even lekker een half uurtje alles laten gaan. Dromen. Heerlijk.

In mijn dromen kan ik alles. Echt alles. Zo word ik regelmatig Miss Universe gekroond en ben ik ook al heel vaak als coach van Ireen Wüst Olympisch kampioen geworden. Of wat dacht je van dromen over de toekomst, hoe ik het graag wil zien. Maar ook gesprekken, die ik misschien heel vaak nog wil voeren omdat dat nodig is voor de verwerking van bepaalde dingen, die kan ik ook gewoon voeren met iemand die er helemaal niet is. Alleen in mijn gedachten. Ik kan alles, maar dan ook echt alles. Totale vrijheid.

En dat is wat ik vaak in mijn hoofd juist niet heb: vrijheid. Want dwanggedachten sturen mij in een richting waar ik niet heen wil, en ik kan dat niet veranderen. Maar als ik aanstuur op een bepaald onderwerp, iets wat ik leuk vind of wat ik nodig heb, en ik laat alles gaan, dan voelt dat als totale vrijheid. Natuurlijk bepalen mijn dwanggedachten de weg die ik ga, maar dat is niet erg want het is mijn droomwereld. En het belangrijkste: ik hoef er niet tegen te vechten. Tegen de negatieve gedachten moet ik vechten en dat levert heel veel innerlijke conflicten op en is bovenal ook nog eens ongelofelijk vermoeiend. Maar deze, deze kan ik laten gaan, geen gevecht, geen conflict, gewoon dromen.

Dus, zou ik mijn dwanggedachten in willen leveren? Eigenlijk heb ik dat al een klein beetje gedaan met de medicijnen die ik sinds oktober slik. Ik zou ze heel graag kwijt willen, daar ga ik niet over liegen.

Maar weet je, volgens mij wordt het dan veel te stil in mijn hoofd. We zeggen wel eens dat niet-Touretters het nog geen half uur uit zouden houden in het hoofd van Touretters.

Nou, volgens mij zou ik het nog geen kwartier uithouden in het hoofd van een niet-Touretter! Laat mij maar lekker mijn drukte hebben, want zonder, dán word ik pas gek!

Liefs,

Laura

P.s. Voor jullie allemaal natuurlijk nog een heel gelukkig nieuwjaar gewenst! Dat het vooral wat minder heftig mag worden dan het afgelopen jaar! Volgens mij heeft iedereen die hooggevoelig is dat wel gemerkt, 2011 was qua heftigheid een rampenjaar. Dat heeft met de Maya-kalender te maken. Het ‘jaar van de grote veranderingen’ van de Maya’s was nl. 2011 en niet 2012, dat blijkt een misrekening te zijn. Dat verklaart ook de Arabische lente, en al dat soort dingen. En dus ook de hoeveelheid straling en prikkels die hoogsensitieve mensen hebben opgevangen.

Hopelijk een geruststelling, voor mij in ieder geval wel! Want heftiger dan 2011, dat lijkt me nou niet echt zo’n goed plan!