Sterk blijven

“Als ik jou zo soms hoor praten, vind ik toch dat je goed met je Tourette omgaat en dat je er van alles aan probeert te doen om er zo min mogelijk last van te hebben.. En tja, ik hoor jou eigenlijk nooit zo klagen over al die dingen.. Ik weet niet of ik er zo goed mee om zou kunnen gaan.”

Dit is wat een vriendin vorige week tegen mij zei. Ik antwoordde haar toen dat het er misschien wel zo uit kon zien, maar dat betekent niet dat het van binnen ook zo was.

Maar toch, zonder dat ze het doorhad, zei ze precies het goede. Ik hoor altijd maar “je bent niet de enige” en “iedereen heeft wel eens iets”. Ik kan daar niet zo goed tegen en schiet vaak meteen in de verdediging omdat ik al heel lang niet meer vind dat ik val onder ‘wel eens iets’. Ik vind dat ik al wel genoeg ‘wel eens iets’ heb gehad voor op z’n minst de komende 30 jaar. Zo’n uitspraak heeft dus niet zoveel zin. Maar als een vriendin zegt dat ze niet weet of zij er wel zo goed als ik mee om had kunnen gaan (zeker in de wetenschap van wat zij allemaal voor haar kiezen heeft gekregen) dan realiseer ik me niet alleen wat er allemaal is gebeurd in het verleden, maar ook dat ik daar altijd weer uit ben gekomen. En dat ik dat dus blijkbaar kan. En daar ben ik dan best trots op, moet ik eerlijk toegeven.

De afgelopen tijd vraag ik me alleen steeds meer af of ik dat wel blijf kunnen. Als het altijd zo door blijft gaan, kan ik dan zo sterk blijven? Ik bedoel, genoeg is genoeg. Ik heb rust nodig, gewoon even niks. Even weer weten waar ik het voor doe. Want dat vergeet ik altijd. Voor mijn gevoel ben ik zoveel bezig met puinruimen (of ‘levenslessen leren’), dat ik geen tijd heb om echt te genieten. En waarom zou je dingen leren als je ze niet in praktijk kunt brengen? Het is alsof ik alleen maar training krijg en nooit een wedstrijd mag spelen. En dat is toch waar het om draait, daarvoor train je, de wedstrijd is wat leuk is.

Maar kijk dan bijv. naar Floortje Engels. Zij is de tweede keepster van het Nederlands dames hockeyteam. Zij is nu, net als de rest van het team, in Argentinië voor een belangrijk toernooi. Elke training staat ze op het veld. En elke wedstrijd zit ze op de tribune. Ze weet nu al dat ze waarschijnlijk niet mee mag naar Londen. Want bondscoaches beslissen al tijden om een extra veldspeelster mee te nemen naar de Spelen, i.p.v. een tweede keeper die toch niet meedoet. In 2008 was ze ook de tweede keeper. Vanuit Nederland heeft ze haar team Olympisch Kampioen zien worden.

Maar toch is ze er nu weer. Ze traint in Argentinië en ze traint als ze weer terug zijn ook weer in Nederland. Ze blijft trainen, in de hoop dat ze misschien toch nog een keer mee zal mogen doen. En ze blijft trainen omdat ze het leuk vindt. Ze vindt het leuk om te keepen en ze vindt het leuk om op het veld te staan met het beste team van de wereld. Ook al is het maar tijdens een training.

En misschien is dat ook wel hoe het leven werkt. Je geniet van alle momenten, ook van de training.

Ik weet alleen nog niet zo goed hoe dat moet. En of ik dat wel echt zo vind.

Van de week las ik dit:

“You have to decide what’s important to you: keeping your pride and getting nothing or taking a risk and maybe, just maybe.. having everything.”

En dat doet me weer denken aan Floortje Engels. Zij gaat elke keer maar weer naar de training. Waar ook ter wereld. Het maakt haar niet uit wat wie dan ook daarover te zeggen heeft.

En afgelopen dinsdag was het wel mooi zover: ze stond op het veld. Tijdens een wedstrijd. En ze wonnen nog ook.

Ik weet niet hoe het met mij verder gaat. Wat de toekomst zal brengen. Ik weet dat ik het wéér anders wil doen, mijn leven. Ik weet alleen niet of het dan toch niet weer terugkomt op deze plek. De plek waarop ik me afvraag waar ik het allemaal voor doe. Maar dat kan ik ook nog niet weten. En er is maar één manier om daarachter te komen: het doen. Weer mijn leven omgooien op bepaalde punten en kijken of het nu wel werkt. Anderen zullen zeggen ‘ervoor zorgen dat het nu wel werkt’, maar dat kan ik (nog?) niet. Ik weet niet of ik wel geloof dat dat kan.

Ik wil blijven geloven in hetgeen wat ik geloof: dat alles uiteindelijk een reden heeft. “Everything will be ok at the end. If it’s not ok, it’s not the end.” Het wordt me niet heel gemakkelijk gemaakt, maar: “Anyone can give up: it’s the easiest thing in the world to do. But to hold it together, when everyone else would understand if you fell apart, that’s true strength.”

En daar moet ik het dan maar mee doen.

En dan nog even dit. Het is iets heel anders, maar ik wil het wel graag nog even zeggen.

In het begin had ik het over een vriendin. Het moment dat ik haar sprak en ze die uitspraak deed, was ongeveer 20 min voor haar tentamen. Maar ze hielp me. Omdat ik haar nodig had. En zo heb ik gelukkig nog veel meer vrienden en vriendinnen die mij zouden helpen als ik hen nodig had. Hoe dan ook. Want dat is vriendschap.

We weten allemaal dat het leven helaas niet alleen uit leuke dingen bestaat. Je kunt het wel proberen te ontwijken, die stomme dingen, maar ze zullen er altijd zijn. Of je dat nu wilt of niet. En dat is dus ook zo in een vriendschap. Je bent er voor elkaar in goede, maar ook in slechte tijden. Als je dat niet doet, dan is het fake, nep. Dan heb je niets, dan is er niets en zeker geen vriendschap. Als je er alleen maar wil zijn bij de leuke dingen en je de rest te ‘moeilijk’, te ‘zwaar’ of te ‘gecompliceerd’ vindt.. Tja, waar ben je dan mee bezig?

Nou ja, gelukkig heb ik vrienden en vriendinnen die er wél altijd voor mij zijn, in goede, maar ook in slechte tijden. En dat doe ik ook voor hen. Want dat, dat is vriendschap.

Liefs, Laura