Laat me eens met rust!!

Iedereen wil de hele tijd iets van me, dan weer dit, dan weer dat, dan weer zus, dan weer zo. Ik word er helemaal kriegelig van! Bemoei je nou eens met je eigen zaken, laat mij lekker doen waar ik zin in heb! Beetje jammer aan deze gedachtes is, dat ik ze over alle dingen heb, dus ook over school!

Ik ben al maanden toe aan zomervakantie en wil echt gewoon lekker rust hebben, niks moeten, alleen doen wat ik wil. En tentamens, opdrachten, kampen, planningen voor andere kampen, stage, die passen daar even niet in. Maar ja, ik zal het nog even uit moeten zingen, gelukkig is wel het laatste blok ondertussen begonnen.

Op het moment heb ik wel vakantie, iets waar ik hard aan toe was, na een paar ongelooflijk drukke tentamenweken en een paar weken met chaos tot en met. Door de planning in dit blok, wordt de hele planning in mijn hoofd in de war geschopt. Normaal plan ik een paar weken uit in mijn hoofd, omdat ik meer niet echt aankan. Maar nu hebben we een week vakantie, volgende week is het kamp en dan nog een stageweek. Dus de eerst komende dag dat we weer naar school gaan, is 21 mei. Dan hebben we dus ook nog maar een kleine maand voor alle lessen, stageopdrachten, herkansingen en tentamens! En dan hebben we ook nog eens een extra stagedag, dit blok: woensdag. En dat was nou net mijn vrije dag, de dag die ik gebruikte om alles op een rijtje te krijgen! En tot overmaat van ramp zitten in dit blok ook nog eens een paar verplichte vakken, dus zomaar dinsdag thuisblijven, is ook niet altijd een optie. Een grote chaos dus!

Om aan alle chaos en al het ‘getouwtrek’ (zoals het dus voelt) een einde te maken, heb ik maar ‘gewoon’ even geaccepteerd dat ik gewoon niet weet hoe de komende tijd eruit ziet. Ik ga deze week gebruiken om eens te kijken hoe ik al mijn stageopdrachten kan inplannen, dat is toch het belangrijkst! En verder, naja, het is gelukkig eindelijk bijna zomervakantie. Dat is mijn standaardregel en mijn favoriete onderdeel aan tijd: het gaat altijd door! Heel irritant soms, maar in dit geval wel prettig, want, wat ik ook doe, uiteindelijk wordt het zomervakantie!

Dus ik zit het uit, doe wat ik kan en in de tussentijd bak ik zoveel mogelijk taart! Ik ben van alles aan het uitproberen en vind het heerlijk om te doen. Even mijn gedachten verzetten, even lekker met mijn handen bezig zijn. En mijn klasgenootjes eten het wel op! Het liefst zou ik een jaar lang alleen maar taart bakken en allerlei dingen koken en daar een kookboek van schrijven. Dat zou echt een droom zijn die uitkomt. Wie weet gebeurt het wel een keer, in mijn hoofd ben ik in ieder geval al druk aan het plannen.

Wat er verder nog speelt, de afgelopen weken, is het ‘kamp’ volgende week. We gaan met school (de Hogeschool, niet stage) naar de Eifel in Duitsland. Het is niet echt een kamp, maar een trektocht. Gelukkig hoef ik niet te lopen, dat zou voor niemand leuk zijn, dat is absoluut te vermoeiend voor mij, zeker met de weinige slaap die je waarschijnlijk ook nog eens krijgt. Begin van dit schooljaar had ik al geregeld dat ik op de Centrale Post zou zitten, dat is meer organiseren vooraf (al valt dat reuze mee) en het gaat er daar vooral om dat, mocht er iets gebeuren, er iemand is. We zitten daar met een stel, o.a. ook een vriendin van mij uit mijn klas. Maar ik zie er zo erg tegenop! Het introkamp, vorig jaar, was echt een RAMP. Ik heb alleen maar op bed gelegen, was doodmoe, zat onder de muggenbeten, en ik hoor mezelf nog zeggen dat ik me sinds mijn depressie niet meer zo slecht had gevoeld. Na 2 dagen heeft mijn moeder mij opgehaald.

Ik heb daar gewoon een flink trauma aan over gehouden en ik ben bang dat het weer zoiets gaat worden. Alles wijst erop dat dit absoluut niet het geval is, maar die angst zit er wel. De laatste tijd is dat zelfs uitgegroeid naar een angst naar überhaupt weg zijn van huis, ’s nachts. Vorige week heb ik in Utrecht in een hotel geslapen en ik vond het zó eng! In de auto zat ik bijna te huilen. Er is zelfs een moment geweest dat ik dacht dat ik niet eens meer overdag uit huis durfde. Ik wil gewoon niet mijn vertrouwde omgeving van mijn huisje opgeven voor iets wat ik niet ken. Ik wil de controle niet uit handen geven (goh, klinkt bekend, of niet?!). En als het me dan zoveel kost, waarom dwingen ze me dan om dit te doen?! Daar ben ik misschien nog wel het meeste boos over, heb je het weer: laat me eens met rust!! Het is een vormingsactiviteit en het gaat over groepsdynamiek en van elkaar afhankelijk zijn, maar ik vind het maar niks. Zeker niet met de wetenschap dat we zo’n trektocht voor volgend jaar zelf moeten organiseren, maar dan voor basisscholen. Zit je met een groep van tien personen, dat werkt toch niet! En dat moet ook nog eens tussen alle andere lessen en stageactiviteiten door, laat me eens met rust!!

Gelukkig heb ik het met mijn psycholoog gehad over deze dingen, vorige week specifiek over de Eifel. We hebben hierop EMDR toegepast en de angst is in ieder geval iets minder. Dat ‘laat me eens met rust’-gevoel blijft, maar ondertussen zie ik het als iets wat onvermijdelijk is en wat, wederom, vanzelf weer voorbij gaat.

Nog 98 dagen. Dan ga ik naar de Olympische Spelen.

39 Dagen tot het EK.

87 Dagen tot de Spelen beginnen.

57 Totdat het zomervakantie is. Dat heb ik net ook maar even uitgerekend.

En het leuke is, dan laat iedereen mij met rust. Want iedereen weet: don’t mess with me during the Games!!

Liefs,

Laura

P.s. Het is een beetje een ‘van-me-afschrijf-weblog’ geworden, en dat terwijl het eigenlijk best goed gaat! Het taartenbakken vind ik heerlijk, het weer is top en ik vind het heel fijn dat ik weer even lekker mijn eigen tijd kan indelen, zo in de vakantie. Maar, ik kijk toch wel heel erg uit naar de zomervakantie!!