De spanning stijgt…
Het is vrijdagavond, 21.39u. Ik zit op mijn bank te kijken naar mijn mooie cadeau, dat ik vandaag voor ‘Juffendag’ (juffenverjaardag) heb gekregen en ik zit na te denken over de komende tijd. Juffendag; het einde van het schooljaar komt eraan!
Twee weken geleden heb ik al een schema gemaakt (met kleurtjes!) dat tot het einde van dit schooljaar loopt. Maar het lukt me al best een tijdje niet, om ‘het te overzien’. Het schooljaar, wat ik nog moet doen, ‘de komende weken’. Vanmiddag besefte ik me dat ik het nu wèl kon overzien.
Het is nog vier-en-een-halve week. 26 juni om 11.00u, dan heb ik vakantie. Ik heb nog maar drie weken school, daarna anderhalve week tentamens (misschien iets langer, dat ligt aan een nog in te plannen mondeling). En drie weken school, dat is te overzien: komende week doe ik twee stageopdrachten, de week erna komt mijn stagebegeleidster en doe ik nog een opdracht, de laatste week doe ik de laatste opdracht en neem ik afscheid. Niet moeilijk, dat kan ik overzien.
Maar tussen al die school- en stagedingen door, beginnen ook langzaamaan de evenementen waar ik al het hele schooljaar (of langer!) naar uitkijk. Natuurlijk het EK, dat lijkt me duidelijk. Maar eerst is volgende week Miss USA, wat ik geweldig leuk vind, maar ik ga de huidige Miss USA ook missen, omdat het een geweldige vrouw is, naar wie ik opkijk. Een paar dagen na Miss USA begint dan dus het EK voetbal. Mijn poules zijn ondertussen ingevuld (jawel: Nederland wint!), de plannen voor het kijken van de wedstrijden worden gemaakt en ik heb deze week zelfs een nieuwe tv gekocht! Ik zou eigenlijk een oude van mijn ouders lenen (die een stuk groter is dan de mijne), om in mijn huiskamer te zetten. Mijn eigen tv staat in mijn slaapkamer, bijna tegen het plafond aan, omdat het niet lager paste. En met zo’n klein tv’tje wedstrijden kijken, op zo’n hoogte, dat werkt eigenlijk niet. Maar ik bedacht me dat ik me de laatste tijd wel vaker irriteerde aan dat kleine ding, en mijn vakantiegeld kwam binnen deze week, dus ik heb een nieuwe gekocht! Een stuk groter en flatscreen, waardoor hij straks toch op dat plankje kan komen te staan, boven mijn vitrinekast. Voorlopig komt hij daar alleen nog niet, hij komt in mijn huiskamer, waardoor ik vandaag ook opzoek ben geweest naar een kastje, waar hij op kan staan. En met een beetje creativiteit heb ik dat nog gevonden ook!
De oplettende lezer zal al wel doorhebben dat ik echt niet zoveel moeite doe voor alleen het EK voetbal, waar Nederland, in het gunstigste geval, zes wedstrijden speelt. Nee, het is natuurlijk voornamelijk voor de Olympische Spelen! Want die komen er ook erg snel aan! Vandaag (echt, letterlijk: nu!) nog precies 63 dagen tot de openingsceremonie en 74 dagen totdat wij naar Londen gaan. En daarmee is het programma van de hockeyploegen deze week bekend geworden en lopen ook de gewone competities voor alle (Olympische) sporten ondertussen af. Naast de hele tv-constructie ben ik al druk bezig met het maken van overzichtelijke schema’s, voor zowel het EK als de Spelen.
En dan komt het allemaal toch ineens wel heel snel heel dichtbij.
Nog 9 dagen tot Miss USA.
Nog 14 dagen tot het EK.
Dan een paar weken rust, mijn kamer afmaken (qua organisatie van spullen), uitrusten en me voorbereiden.
Want dan komt het. Dit staat al jaren, jaren, jaren bovenaan mijn ‘bucketlist’, het lijstje waarop staat wat ik nog wil doen voordat ik sterf.
De Olympische Spelen. Eerst thuis kijken, op mijn nieuwe tv. En dan zelf. Naar Londen. Naar de Olympische Spelen. Het Holland Heineken House. Het Olympic Parc. Het Olympisch hockeystadion: The Riverbank Arena. En hopelijk goud, voor in ieder geval de hockeydames.
Ik ben de hele avond al onrustig en ik wist niet waarom. Maar dit is het: ik kan het nu overzien. Het komt eraan. Het gaat echt gebeuren. Natuurlijk moet ik in de tussentijd nog naar school. Maar dit is het allerbelangrijkste. Hier word ik gelukkig van.
En stiekem is dat toch ook wel héél erg spannend.
Ik voel me net weer dat kleine meisje dat in blinde paniek in bed lag, elke keer weer, de avond voordat we op vakantie gingen. Want je weet nooit of het zo leuk gaat worden, als dat jij denkt. Dat is eng, en dat is spannend.
Dat ben ik gewend. Ik ken dat gevoel. Ik kan het negeren, niet panieken door de paniek. Maar nu had ik het niet verwacht. Pas nu ik doorheb waar de onrust vandaan komt, en ik het zo voor jullie op heb geschreven, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht.
Het is spannend, ja, maar het gaat gebeuren, het gaat écht gebeuren.
Ik ga naar Londen toe. En dat dringt nu pas echt door.
Ik moet er zelfs van huilen: tranen van geluk.
