Athene, het congres van de ESSTS
Twee weken geleden was het dan zover, eindelijk ging ik naar Athene! Ik had alles tot in de puntjes gepland, wist voor elke dag wat ik aan zou doen, hoe ik mijn haren zou doen, welke schoenen, welke oorbellen enz!
En het was in één woord: TOP!
De eerste dag heb ik mijn twee speeches gehouden, de eerste ging over alle dingen die bij Tourette komen kijken, naast tics. En de tweede ging over mijn visie op behandelen en kinderen leren hoe ze moeten omgaan met hun Tourette.
De eerste speech ging super, ik kreeg veel complimenten, vooral ook van prof. Mary Robertson (zie foto). Zij doet al sinds 1980 onderzoek naar Tourette en is echt één van de belangrijkste mensen op het gebied van Tourette. En ze zat gewoon aantekeningen te maken bij mijn speech! Zo bizar! Vanaf dat moment was ze ook helemaal enthousiast over mij, ze stelde me aan iedereen voor en zette me met iedereen op de foto (ik hoop dat ik ze ooit nog krijg..). Ook zei ze dat ze vond dat ik op tv moest komen om over Tourette te vertellen, maar dat de media mij waarschijnlijk niet interessant genoeg vonden omdat ik te intelligent en welbespraakt ben en er te goed uitzie (haha, dat was niet echt te vertalen, ze zei ‘intelligent, bright, articulate and goodlooking)! Dus, daar viel mijn mond wel even van open!
Hoe goed de eerste speech ook ging, de tweede ging nog zoveel beter. Ongeveer de helft van de mensen hadden er tranen in hun ogen van! Na afloop kreeg ik nog zoveel meer complimenten, zelfs van de voorzitter van de ESSTS (de Europese vereniging die dit congres organiseerde) en zij was er niet eens bij geweest! Dus blijkbaar werd er veel over gepraat!
Die avond was er al meteen sprake van dat ik deze speech de dag erna nog een keer zou doen, omdat niet iedereen er bij was geweest omdat er een parallel programma was. En later op de avond werd het nog beter; ze wilden proberen om mijn speech nog in de Meeting te krijgen!
Het congres was twee keer twee dagen, ik zou de eerste twee dagen van alles doen, dit was de Training School. Daar waren dus de ‘artsen en therapeuten van de toekomst’ en tijdens de Meeting zouden alle belangrijke mensen uit het veld er zijn.
De tweede dag heb ik een paar rollenspellen gedaan; één van Exposure en één van Habit Reversal (beide gedragstherapieën, zie de foto met de flessen). En de derde dag heb ik vooral veel geleerd, zijn we naar het Akropolismuseum gegaan en heb ik ’s avonds tijdens de receptie erg veel nuttige en interessante gesprekken gehad.
En toen kwam dag vier. Ik wist nog steeds niet zeker of en zo ja, wanneer ik mijn speech nog een keer mocht doen. Die ochtend hoorde ik dat ik meteen na de keynote-speaker aan de beurt zou zijn! De keynote-speeches zijn altijd de belangrijkste van een congres en duren ook een uur, i.p.v. de tien minuten die anderen krijgen. Dat betekent dus ook dat de zaal zowat vol zat, er waren ongeveer 120 mensen! Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest! Er zaten nogal wat mensen in de zaal die heel veel voor Tourette betekend hebben en daar zou ik dus gaan spreken!
Maar het ging super goed en er waren weer mensen met tranen in hun ogen. Ik kan het me niet echt meer herinneren, zo zenuwachtig dat ik was, ik trilde na afloop ook helemaal. Maar mij is verteld dat het super goed ging en aan de reacties van het publiek was dat ook wel te merken.
Ik heb het gevoel dat er nu zoveel deuren voor mij zijn open gegaan, nog veel meer dan wat ik hier kan beschrijven. Ik kan niet wachten totdat ik weer zoiets mag doen, in de hoop dat ik zo stap voor stap het leven van Touretters, en vooral kinderen met Tourette, een klein beetje kan verbeteren.
Als ik op de reacties van zo’n beetje iedereen af ga, kan ik wel zeggen dat dit echt nog wel vaker gaat gebeuren. Ze hebben zelfs vanuit Amerika (New Jersey) gezegd dat ze willen dat ik een keer bij hun kom spreken!
Wie weet wat het allemaal wordt, maar dit was in ieder geval een geweldig goede stap in de richting waar ik al lang van heb gedroomd!
