top of page

Terug uit Oeganda: alles is anders

Voordat ik naar Oeganda ging, had ik niet het idee dat twee weken op reis gaan, mijn leven kon veranderen. Maar ik had geen gelijk; ik ben twee weken in Oeganda geweest en het heeft weldegelijk mijn leven veranderd.

Ik zit nu ook nog midden in die ‘draaikolk’ van ‘wat wil ik nou eigenlijk in mijn leven?’, ‘hoe moet ik nu verder gaan?’ enz. Die twee weken daar zijn heel erg heftig geweest en mijn relativeringsvermogen is nu compleet uit balans. Ik heb daar hevig getraumatiseerde kinderen gezien, soms zelfs kleuters, ik heb daar gestaan op de massagraven van vluchtelingen die aangevallen zijn door het leger van Joseph Kony, negen jaar geleden. Maar ik heb ook gezien hoe kinderen, die niets, maar dan ook niets, hebben, heel erg gelukkig kunnen zijn. Ze hadden grote scheuren in hun kleren en er zaten kogelgaten in het bord, maar ze waren zo gelukkig met een knipoog, een high-five, een enkele bel van bellenblaas. Ik denk niet dat ik zelf ooit zo gelukkig ben geweest als dat ik was in Oeganda. We hebben heel, heel veel gehuild, maar zeker driekwart van mijn tranen waren van geluk. Het is zo’n mooi land, met zo’n mooie toekomst, maar ook zo’n zwart verleden en dus nog een hele lange weg te gaan.

En daarom is het voor mij nu zo moeilijk om terug te gaan naar de dingen die ik hier doe en ook wil doen. Natuurlijk hebben kinderen met Tourette mij ook heel hard nodig, dat weet ik ook echt wel, maar ik kan dat niet zo goed ‘lijmen’ met dat jongetje van een jaar of 5/6 in mijn armen, waarvan ik niet eens wil weten wat hij allemaal mee heeft gemaakt, zo erg dat het is.

Ik relativeer nu gewoon té veel, wat ik al schreef, mijn relativeringsvermogen is uit balans. Ik moet gewoon weer even wennen hier, denk ik. Daarna kan ik vast wel weer goed over Tourette schrijven, want er zijn me echt een stel dingen ook opgevallen, daar, maar dat krijg ik nu gewoon nog niet echt op papier.

Maar één ding is zeker: ik heb altijd gedacht dat ik door mijn Tourette niet langer dan een paar weken naar Afrika kon, maar nu weet ik zeker dat ik dat echt wel kan. En dat ik dat ook echt wel ga doen. Hoe, wat, wanneer, dat weet ik allemaal nog niet, maar ik weet wel dat mijn vrijwilligerswerk hier en mijn vrijwilligerswerk daar, prima naast elkaar kunnen leven. Nu nog even mijn gevoel daarvan overtuigen..!

Op de foto (door Anna van der Leer):

Mijn klasje… ♥


bottom of page