top of page

Gehaalde deadlines en Olympische Spelen

Anderhalve week geleden was het dan zover: de deadline waar ik al maanden tegenaan zat te hikken. En dat was best eng. Dan ben je maanden bezig met een werkstuk, wat in je hoofd gewoon een heel groot – maar ook leuk – werkstuk is en dan besef je een paar dagen van te voren ineens dat het je afstudeerscriptie is!! Dat wist ik natuurlijk al lang, maar mijn lichaam was het daar niet helemaal mee eens. In tegenstelling tot alle andere werkstukken die ik in de afgelopen jaren heb gemaakt, moest deze uitgebreid gespelcheckt worden en dan dringt toch ineens wel door dat het heel belangrijk is. En dat ik echt ga afstuderen over een paar maanden.

De stress was in die week niet te houden, ik was de hele tijd duizelig, misselijk en had overal pijntjes. Maar, uiteindelijk is dat verdomde ding toch ingeleverd en wat er ook gebeurt, ik kan niet meer terug! Dat vind ik altijd een heel prettig gevoel omdat ik dan weet dat ik niet zenuwachtig meer hoef te zijn.

Het duurde een paar dagen voordat de stress, en vooral de vermoeidheid, waren gezakt, maar inmiddels ben ik wel weer bij kennis. Ik ben echt blij dat ik af ga studeren, daar heb ik heel lang naar uitgekeken, maar ik moet ook wel zeggen: dit doe ik nooit meer! Continu bezig zijn met het belangrijkste: mijn scriptie, en dan ook nog stagelopen en alles wat ik normaal ernaast doe, wat nu ineens niet echt meer mogelijk is. Natuurlijk ben ik nog steeds wel bezig met andere dingen, maar minimaal. En ik merk dat mensen het niet van mij gewend zijn dat ik niet meteen reageer, of dat ik niet meteen actie kan ondernemen, want normaal doe ik dat wel altijd. Nu moet ik het uitstellen tot eind april. Dat zie ik ook wel als leerpunt, want ik vond altijd al dat ik veel te snel geobsedeerd dingen wilde gaan doen, terwijl dat helemaal niet nodig was. Zeker als het gaat om mails beantwoorden, dat kan best een paar dagen later. Mensen wachten maar. En, wat blijkt; dat vinden ze vaak helemaal niet erg!

Inmiddels is ook het geweldigste evenement ter wereld weer gestart! De mensen die mijn blogs al langer lezen weten dat ik helemaal verliefd ben op de Olympische Spelen, dus ik ben weer helemaal blij! Het geeft ook een ontspanning, de Spelen zijn nu gewoon even het belangrijkste in mijn hoofd, zeker nu Ireen Wüst het zo goed doet, waardoor de rest een klein beetje op de achtergrond komt te staan. Dat is wel zo fijn, want nu maak ik de dingen ook niet meer groter of belangrijker dan ze zijn.

Dit afgelopen weekend is natuurlijk helemaal super verlopen, ik heb zaterdag en zondag weer schreeuwend en huilend voor de tv gezeten om de heren, maar vooral Ireen, kei hard aan te moedigen en wat is het toch geweldig als het dan allemaal lukt!

Mijn klas heb ik ook helemaal aangestoken met het Olympische virus. We zijn al een paar weken bezig met onze ‘Sochi-wall’ en we gaan de 500 meters ook in de klas kijken. En natuurlijk de medailles keurig bijhouden!

We gaan echt twee topweken tegemoet en tegen de tijd dat de Spelen afgelopen zijn, loopt hopelijk het praktijkstuk van mijn afstudeerscriptie een beetje, zodat ik me daar niet al te veel zorgen over hoef te maken!

BijLaura-12februari.jpg


bottom of page