Kraak!

Nog maar zeven weken! Dan ben ik afgestudeerd! Als alles goed gaat dan. Maar daar ga ik voor het gemak maar even vanuit. Ik heb tijdens carnaval lekker even mijn gedachten kunnen verzetten en mijn stressvermoeidheid eruit kunnen gooien, dus dat was heel fijn. Resultaat is dat ik nu een stuk minder moe ben en met een (redelijk) frisse blik uitkijk naar de komende zeven weken. Mijn lichaam is het daar nog niet helemaal mee eens want mijn spieren zijn vrijwel altijd aangespannen, en dan vooral de spieren in mijn (boven)rug. Daar heb ik sowieso altijd het meeste last omdat ik daar veel tics heb, maar als ik gespannen ben, dan span ik het ook nog eens extra aan. Nu leek het me wel leuk om jullie eens te vertellen over wat ik eraan doe om dat alles weer wat ontspannen te krijgen. Het is voor mij inmiddels de normaalste zaak van de wereld, maar als je er van een afstandje naar kijkt, dan is het eigenlijk best heel grappig.

Ik heb al heel lang een fysiotherapeut, ik ken haar al een jaar of twintig en de afgelopen jaren ga ik elke week naar haar toe. Zij masseert dan los wat ik vast heb gezet met mijn tics, qua spieren dan. Maar, doordat ik een kleine draai in mijn ruggenwervel heb, en vooral omdat ik in mijn bovenrug, nek en hoofd nogal wat tics heb, zet ik ook geregeld ribben vast. Mijn fysio kan die redelijk loskrijgen zolang ze niet heel hoog zitten.

Daarnaast heb ik ook een manueel therapeut, waar ik eens in de twee à drie maanden heenga en dan kraakt ze me weer helemaal recht, zodat ik er weer even tegenaan kan. Het is echt heel bijzonder om te merken hoeveel ik hoogstpersoonlijk vast kan kraken, maar gelukkig krijgt zij het altijd weer los, hoe vast het ook zit! Maar soms zijn er van die momenten dat ik bij m’n fysio ben en er een rib heel hoog vastzit, die ook nog eens heel erg pijn doet. En dan moet het ook echt op dat moment los. Als er iets pijn doet vind ik dat nog niet eens zo heel erg, maar als het dan gaat doorstralen en ik er steken van krijg, daar word ik niet vrolijk van! Gelukkig werken mijn fysio en manueel therapeut in dezelfde praktijk, dus dit is dan wat er gebeurt:

Mijn fysio constateert dat ze het niet los krijgt en gaat mijn manueel therapeut vragen of ze aan het einde van haar behandeling even kan komen. Die komt dan na een tijdje binnen (inmiddels ben ik dan al wel los gemasseerd) en vraagt wat er vast zit. In het geval van vandaag was dat dus, hoever ik wist, één rib. Dan ga ik op mijn rug liggen en dan krijg je dit: adem in – adem uit – kraak! (onderste ribben) – adem in – adem uit – kraak! (middelste ribben) – ze neemt een andere positie aan – adem in – adem uit – kraak! (bovenste rib die zo vast zat) – ik ga rechtop zitten, handen op mijn hoofd, zij legt haar handen in mijn nek en ik mijn handen daarop, ik ga zover mogelijk naar achter hangen – kraak! (geen idee wat!) – ik zit weer rechtop, ze pakt mijn hoofd op een rare manier vast en trekt – kraak! (nek) En dan is ze klaar en kan ik alles weer bewegen! Tussen dat ze de kamer inkomt en uitgaat zit vaak niet meer dan vijf minuten! En ik maar denken dat er maar één rib vastzat…! Ik kan me voorstellen dat dit allemaal nogal eng klinkt, maar het is voor mij echt de normaalste zaak van de wereld! En ik vind het stiekem nog wel grappig ook, omdat het eigenlijk te idioot voor worden is ;-) Maar ja, het lichaam van een Touretter.. het is een bijzonder geheel!